Vakantie is voorbij..
Door: Pascale de Smit
Blijf op de hoogte en volg Pascale
17 Maart 2015 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Mijn eerste weekje stage zit erop..
Vorige week maandag (9-3-2015) begonnen we echt met onze stage. We zouden met de taxi naar Rondebosch East gaan (in dat gebied van Kaapstad ligt ons stage bedrijf Wood Side). We gaven het adres aan de taxi chauffeur door en die reed zo naar Rondebosch, maar Rondebosch East was nog even moeilijk te vinden. Uiteindelijk kwamen we uit in Rondebosch East en hadden we al snel onze straat gevonden. Maar toen bleek dat onze straat een grote straat was, die eigenlijk door heel Rondebosch East heen loopt. Dus moesten we opzoek naar het juiste huisnummer. Als we een stukje door de straat reden zagen we dat er ook nog een treinstation tussen zat, dus moesten we stukje terug om langs dat treinstation te kunnen. Al met al zijn we enorm lang onderweg geweest en waren we redelijk laat op stage. Maar hier in Afrika is alles relaxt, dus geen zorgen. Ze vinden het hier helemaal niet erg als je wat te laat ben.
Wood Side is een gehandicapte tehuis voor kinderen. Hier mogen kinderen voor hun 18e nog binnen komen, maar zijn ze ouder dan 18 worden ze niet meer toegelaten in dit tehuis. Als ze eenmaal in Wood Side zitten, mogen ze hier voor altijd blijven wonen. Momenteel zitten er 88 kinderen binnen Wood Side. Deze kinderen zitten verdeeld over 4 afdelingen, deze worden wards genoemd. Het gaat van ward A tot ward D. Twee wards zijn voor de ‘kleinere kinderen’. Het verschil tussen deze twee groepen is dat de ene wat passiever is dan de ander. Als de ‘kinderen’ wat steviger worden, kunnen ze als er plek is overgeplaatst worden naar één van de andere twee wards. Er is dan een ward voor vrouwen en een ward voor mannen.
Toen we binnen kwamen bij Wood Side, stelde Lauren (de stagebegeleider) ons voor aan de hoofdverpleegkundige, Christebelle. Zij wist niet goed wie wij waren, wist niet dat we kwamen en had ook geen idee wat we kwamen doen. Wij hebben haar korte uitleg gegeven. We werden door Christebelle op een ward gezet en zei kijk hier maar even mee. Daar stonden we dan op een kamer met 22 gehandicapte kinderen en ongeveer 6 begeleiders die onder elkaar alleen maar “de Afrikaanse KLIK taal” spreken, deze taal wordt Kozac genoemd. Iedereen deed net of dat wij er niet waren en liep ons gewoon voorbij. Als we vroegen of we iets voor hun konden betekenen, zeiden ze meestal nee. We hebben beetje rond ons gekeken en beetje geobserveerd hoe ze te werk gingen. Net voor de middag pauze gingen we terug naar Lauren (stagebegeleider) en vertelde haar dat we weinig uitleg kregen en niets hadden te doen. Lauren zou hierover met de hoofdverpleegkundige in gesprek gaan.
Al snel werd duidelijk dat het een beetje chaos was op het moment bij de verpleegkundige, maar niet alleen dat ook heeft Wood Side op het moment geldproblemen. Door dit chaotische ontvangst, besloot de hoofdverpleegkundige ons een middag vrij te geven en morgen zou ze ons beter ontvangen.
Dag 2 van stage stonden de verpleegkundige ons op te wachten, zodat we konden helpen met het delen van medicijnen. We werden beide apart aan een verpleegkundige gekoppeld met wie we mee mochten kijken. Berber haar begeleider liet alles aan Berber over, mijn begeleider legde gelukkig alles goed uit. Het is nog wel moeilijk alle verpleegtechnische termen te weten in het Engels. Na het medicijnen delen, konden we eigenlijk niet veel meer betekenen voor de verpleegkundige en gingen we Lauren helpen met de kamer vol speelgoed op te ruimen. ’s Middags was er gelukkig weer wel wat voor ons te doen, want de orthopeed kwam langs.
Vanaf woensdag (stagedag 3) was de andere Nederlandse stagiaire er ook, zij studeert ook verpleegkunde. Zij hielp ons gelukkig redelijk wat opweg. Woensdag en donderdag verliepen al beter dan de eerste twee stagedagen. Nog steeds is er wel weinig te doen op stage en zitten we voor het grootste gedeelte achter de balie te kletsen of administratief werk te doen.
Het is nog behoorlijk wennen op onze stage, maar het gaat wel steeds beter. De mentaliteit van Afrika is wel behoorlijk anders dan in Nederland. Zo is het werken in Afrika veel rustiger dan in Nederland, je hebt meer tijd om op je kont te zitten. Ook is de communicatie binnen de verpleegkundige slecht. Soms zegt de ene zuster dat we dat moeten doen, maar vervolgens komt de andere zuster vragen waarom we dat doen.
Iedereen werkt hier op zijn eigen manier en het is moeilijk de structuur te vinden. Niet alles is up to date, zo zijn bijvoorbeeld de medicatielijsten niet compleet.
Het is een groot verschil met hoe ze in Nederland te werk gaan. Op technisch gebied hebben ze weinig materiaal en werken ze hier dus nog vooral met papieren. Ook moet ik behoorlijk wennen aan de manier hoe ze hier met sommige kinderen omgaan. De verzorgende op de wards zijn vaak heel vrolijk en zingen onder elkaar Afrikaanse liedjes. Soms horen we een hele dag door leuk gezang van de Afrikaanse vrouwen.
Vanaf donderdag avond hadden we weekend en zijn we gaan uiteten met de Nederlandse dames (waaronder Anouschka, dus Klooster was weer goed vertegenwoordig in Kaapstad) om ons weekend in te luiden.
Vrijdag middag zijn we samen met ons laptops in de zon gaan zitten, zodat we een start konden maken aan het verslag voor school. Jammer helaas moeten ook die dingen hier gebeuren.
’s Avonds zijn we met een huisgenoot en haar Afrikaanse vriend naar een strand geweest, waar je van de zonsondergang kon genieten gevolgd door een vuurshow. Het strand zat vol met studenten. We hadden eten meegenomen en wat drank, zodat we onder het genot van een lekker hapje en borreltje van het uitzicht konden genieten. Na de mooie vuurshow zijn we te voet naar een ander strand gelopen, waar een boulevard bij zit. Hier hebben we met zijn vieren nog genoten van een Afrikaans biertje, genaamd Savannah.
Zaterdag was het hier geweldig weer en zijn we met de zelfde huisgenoot naar het surfstrand gegaan. Hier hebben ik een hele middag in de zon gelegen, dus mijn bruin tintje is al aardig aan het komen. Ook hebben we zaterdag voor het eerst in de zee gezwommen. Toen we vorige week op het strand lagen, wilde ik ook proberen een duikje te nemen. Maar na een paar stappen in het water trokken alle spieren in mijn voet samen en deden mijn voeten al pijn van de kou. Ik heb toen besloten om me maar beetje te verkoelen met een douche op het strand. Nu zaten we aan een andere strand waar het water iets warmer was, dus ging het zwemmen me hier iets beter af.
We zijn redelijk optijd naar huis gegaan van het strand, omdat we ’s avonds graag naar het Afrikaans carnaval wilde gaan. We zijn met een groep van 7 meiden uit ons huis naar carnaval vertrokken. Daar aangekomen stond het al rijen dik met mensen die de stoet wilde bewonderen. Hierdoor heb ik jammer helaas niet alles goed kunnen zien. Hier in Afrika is het een hele andere manier van Carnaval vieren, maar de mensen zijn zo enthousiast en dansen de sterren van de hemel. Niet alleen de mensen die stoet lopen dansen en maken muziek, maar ook de mensen aan de kant gillen en roepen de hele tijd. Deze carnaval stond in het teken van de brand. Het was een soort ere parade voor de brandweermannen, die de bosbranden hebben geblust. Toen de stoet klaar was, moesten we nog een hapje gaan eten. Tijdens het eten kakte iedereen een beetje in en wilde de 5 andere meiden terug naar huis. Ber en ik besloten met zijn tweeën op pad te gaan en naar de after party van de carnaval te gaan. Aangekomen bij de after party zagen we dat het meer een feestje voor de lokale bevolking was. We waren vrij wel de enige blanken op het terrein. Maar ik heb deze avond zeker vermaakt. Er speelde een bekende Afrikaanse band (waar ik de naam al van ben vergeten) en iedereen was zo blij en in een behoorlijke feeststemming. Ber en ik zijn met onze Hollandse dansmoves niet zo goed als die Afrikaanse losse heupjes. Deze avond hebben we ook besloten dat we de komende 3 maanden als een lesbisch stel door het leven gaan. Ik kreeg een compliment van een lokale meneer die mij zo geweldig vond (maar volgens mij naar ons toekwam, omdat hij Ber haar iPhone zag). Toen Berber vertelde dat we een stelletje waren, was hij binnen een minuut vertrokken.
Zondag was een luie middag en zijn we wederom aan de slag geweest met de verslagen voor school. Maar zo konden we ons weekend niet afsluiten natuurlijk, dus namen snel een douche en gingen op pad naar Waterfront om een hapje te eten. Aangekomen in Waterfront kwamen we voorbij een terras waar een super leuke Afrikaanse live band aan het spelen was. We besloten op dit terras een cocktail te gaan drinken en daarna verder te lopen. Uiteindelijk hebben we tot 10 uur op het terras gezeten, omdat het daar zo gezellig was. Bij ons aan tafel was een oudere man van 70 komen zitten. We kwamen met hem in contact en hebben een hele avond met hem zitten praten. Hij was zo blij ons ontmoet te hebben en vond het jammer dat hij ons niet eerder was tegengekomen, want dit was zijn laatste dag in Kaapstad haha.
Sorry trouwens dat mijn reisverslagen de eerste keer zo lang zijn, maar ik maak zoveel mee en vind alles nog indrukwekkend de eerste weken.
Vorige week maandag (9-3-2015) begonnen we echt met onze stage. We zouden met de taxi naar Rondebosch East gaan (in dat gebied van Kaapstad ligt ons stage bedrijf Wood Side). We gaven het adres aan de taxi chauffeur door en die reed zo naar Rondebosch, maar Rondebosch East was nog even moeilijk te vinden. Uiteindelijk kwamen we uit in Rondebosch East en hadden we al snel onze straat gevonden. Maar toen bleek dat onze straat een grote straat was, die eigenlijk door heel Rondebosch East heen loopt. Dus moesten we opzoek naar het juiste huisnummer. Als we een stukje door de straat reden zagen we dat er ook nog een treinstation tussen zat, dus moesten we stukje terug om langs dat treinstation te kunnen. Al met al zijn we enorm lang onderweg geweest en waren we redelijk laat op stage. Maar hier in Afrika is alles relaxt, dus geen zorgen. Ze vinden het hier helemaal niet erg als je wat te laat ben.
Wood Side is een gehandicapte tehuis voor kinderen. Hier mogen kinderen voor hun 18e nog binnen komen, maar zijn ze ouder dan 18 worden ze niet meer toegelaten in dit tehuis. Als ze eenmaal in Wood Side zitten, mogen ze hier voor altijd blijven wonen. Momenteel zitten er 88 kinderen binnen Wood Side. Deze kinderen zitten verdeeld over 4 afdelingen, deze worden wards genoemd. Het gaat van ward A tot ward D. Twee wards zijn voor de ‘kleinere kinderen’. Het verschil tussen deze twee groepen is dat de ene wat passiever is dan de ander. Als de ‘kinderen’ wat steviger worden, kunnen ze als er plek is overgeplaatst worden naar één van de andere twee wards. Er is dan een ward voor vrouwen en een ward voor mannen.
Toen we binnen kwamen bij Wood Side, stelde Lauren (de stagebegeleider) ons voor aan de hoofdverpleegkundige, Christebelle. Zij wist niet goed wie wij waren, wist niet dat we kwamen en had ook geen idee wat we kwamen doen. Wij hebben haar korte uitleg gegeven. We werden door Christebelle op een ward gezet en zei kijk hier maar even mee. Daar stonden we dan op een kamer met 22 gehandicapte kinderen en ongeveer 6 begeleiders die onder elkaar alleen maar “de Afrikaanse KLIK taal” spreken, deze taal wordt Kozac genoemd. Iedereen deed net of dat wij er niet waren en liep ons gewoon voorbij. Als we vroegen of we iets voor hun konden betekenen, zeiden ze meestal nee. We hebben beetje rond ons gekeken en beetje geobserveerd hoe ze te werk gingen. Net voor de middag pauze gingen we terug naar Lauren (stagebegeleider) en vertelde haar dat we weinig uitleg kregen en niets hadden te doen. Lauren zou hierover met de hoofdverpleegkundige in gesprek gaan.
Al snel werd duidelijk dat het een beetje chaos was op het moment bij de verpleegkundige, maar niet alleen dat ook heeft Wood Side op het moment geldproblemen. Door dit chaotische ontvangst, besloot de hoofdverpleegkundige ons een middag vrij te geven en morgen zou ze ons beter ontvangen.
Dag 2 van stage stonden de verpleegkundige ons op te wachten, zodat we konden helpen met het delen van medicijnen. We werden beide apart aan een verpleegkundige gekoppeld met wie we mee mochten kijken. Berber haar begeleider liet alles aan Berber over, mijn begeleider legde gelukkig alles goed uit. Het is nog wel moeilijk alle verpleegtechnische termen te weten in het Engels. Na het medicijnen delen, konden we eigenlijk niet veel meer betekenen voor de verpleegkundige en gingen we Lauren helpen met de kamer vol speelgoed op te ruimen. ’s Middags was er gelukkig weer wel wat voor ons te doen, want de orthopeed kwam langs.
Vanaf woensdag (stagedag 3) was de andere Nederlandse stagiaire er ook, zij studeert ook verpleegkunde. Zij hielp ons gelukkig redelijk wat opweg. Woensdag en donderdag verliepen al beter dan de eerste twee stagedagen. Nog steeds is er wel weinig te doen op stage en zitten we voor het grootste gedeelte achter de balie te kletsen of administratief werk te doen.
Het is nog behoorlijk wennen op onze stage, maar het gaat wel steeds beter. De mentaliteit van Afrika is wel behoorlijk anders dan in Nederland. Zo is het werken in Afrika veel rustiger dan in Nederland, je hebt meer tijd om op je kont te zitten. Ook is de communicatie binnen de verpleegkundige slecht. Soms zegt de ene zuster dat we dat moeten doen, maar vervolgens komt de andere zuster vragen waarom we dat doen.
Iedereen werkt hier op zijn eigen manier en het is moeilijk de structuur te vinden. Niet alles is up to date, zo zijn bijvoorbeeld de medicatielijsten niet compleet.
Het is een groot verschil met hoe ze in Nederland te werk gaan. Op technisch gebied hebben ze weinig materiaal en werken ze hier dus nog vooral met papieren. Ook moet ik behoorlijk wennen aan de manier hoe ze hier met sommige kinderen omgaan. De verzorgende op de wards zijn vaak heel vrolijk en zingen onder elkaar Afrikaanse liedjes. Soms horen we een hele dag door leuk gezang van de Afrikaanse vrouwen.
Vanaf donderdag avond hadden we weekend en zijn we gaan uiteten met de Nederlandse dames (waaronder Anouschka, dus Klooster was weer goed vertegenwoordig in Kaapstad) om ons weekend in te luiden.
Vrijdag middag zijn we samen met ons laptops in de zon gaan zitten, zodat we een start konden maken aan het verslag voor school. Jammer helaas moeten ook die dingen hier gebeuren.
’s Avonds zijn we met een huisgenoot en haar Afrikaanse vriend naar een strand geweest, waar je van de zonsondergang kon genieten gevolgd door een vuurshow. Het strand zat vol met studenten. We hadden eten meegenomen en wat drank, zodat we onder het genot van een lekker hapje en borreltje van het uitzicht konden genieten. Na de mooie vuurshow zijn we te voet naar een ander strand gelopen, waar een boulevard bij zit. Hier hebben we met zijn vieren nog genoten van een Afrikaans biertje, genaamd Savannah.
Zaterdag was het hier geweldig weer en zijn we met de zelfde huisgenoot naar het surfstrand gegaan. Hier hebben ik een hele middag in de zon gelegen, dus mijn bruin tintje is al aardig aan het komen. Ook hebben we zaterdag voor het eerst in de zee gezwommen. Toen we vorige week op het strand lagen, wilde ik ook proberen een duikje te nemen. Maar na een paar stappen in het water trokken alle spieren in mijn voet samen en deden mijn voeten al pijn van de kou. Ik heb toen besloten om me maar beetje te verkoelen met een douche op het strand. Nu zaten we aan een andere strand waar het water iets warmer was, dus ging het zwemmen me hier iets beter af.
We zijn redelijk optijd naar huis gegaan van het strand, omdat we ’s avonds graag naar het Afrikaans carnaval wilde gaan. We zijn met een groep van 7 meiden uit ons huis naar carnaval vertrokken. Daar aangekomen stond het al rijen dik met mensen die de stoet wilde bewonderen. Hierdoor heb ik jammer helaas niet alles goed kunnen zien. Hier in Afrika is het een hele andere manier van Carnaval vieren, maar de mensen zijn zo enthousiast en dansen de sterren van de hemel. Niet alleen de mensen die stoet lopen dansen en maken muziek, maar ook de mensen aan de kant gillen en roepen de hele tijd. Deze carnaval stond in het teken van de brand. Het was een soort ere parade voor de brandweermannen, die de bosbranden hebben geblust. Toen de stoet klaar was, moesten we nog een hapje gaan eten. Tijdens het eten kakte iedereen een beetje in en wilde de 5 andere meiden terug naar huis. Ber en ik besloten met zijn tweeën op pad te gaan en naar de after party van de carnaval te gaan. Aangekomen bij de after party zagen we dat het meer een feestje voor de lokale bevolking was. We waren vrij wel de enige blanken op het terrein. Maar ik heb deze avond zeker vermaakt. Er speelde een bekende Afrikaanse band (waar ik de naam al van ben vergeten) en iedereen was zo blij en in een behoorlijke feeststemming. Ber en ik zijn met onze Hollandse dansmoves niet zo goed als die Afrikaanse losse heupjes. Deze avond hebben we ook besloten dat we de komende 3 maanden als een lesbisch stel door het leven gaan. Ik kreeg een compliment van een lokale meneer die mij zo geweldig vond (maar volgens mij naar ons toekwam, omdat hij Ber haar iPhone zag). Toen Berber vertelde dat we een stelletje waren, was hij binnen een minuut vertrokken.
Zondag was een luie middag en zijn we wederom aan de slag geweest met de verslagen voor school. Maar zo konden we ons weekend niet afsluiten natuurlijk, dus namen snel een douche en gingen op pad naar Waterfront om een hapje te eten. Aangekomen in Waterfront kwamen we voorbij een terras waar een super leuke Afrikaanse live band aan het spelen was. We besloten op dit terras een cocktail te gaan drinken en daarna verder te lopen. Uiteindelijk hebben we tot 10 uur op het terras gezeten, omdat het daar zo gezellig was. Bij ons aan tafel was een oudere man van 70 komen zitten. We kwamen met hem in contact en hebben een hele avond met hem zitten praten. Hij was zo blij ons ontmoet te hebben en vond het jammer dat hij ons niet eerder was tegengekomen, want dit was zijn laatste dag in Kaapstad haha.
Sorry trouwens dat mijn reisverslagen de eerste keer zo lang zijn, maar ik maak zoveel mee en vind alles nog indrukwekkend de eerste weken.
-
17 Maart 2015 - 16:01
Femke:
Geeft helemaal niet, is hartstikke leuk om te lezen!
-
17 Maart 2015 - 17:10
Femke:
Hartstikke leuk om te lezen wat je allemaal mee maakt!
Gelukkig dat het op jullie stage ook een beetje opgang komt.
Geniet lekker verder!
Vele groetjes van ons 5en. -
17 Maart 2015 - 17:18
Zwarte Piet ( Lieg Niet):
Gaaf zeg......zoveel op stap te kunnen gaan en op je kont te kunnen zitten. Whaha.
Bandje was vast 'Baobab'. Je pa is hier fan van :-D Have fun
-
17 Maart 2015 - 18:29
Ome Peter En Tante Nicolle:
Super leuk om te lezen wat je allemaal beleeft ,
en gelukkig gaat het op je stage ook wat beter,
Volgens mij ga je daar nog heel veel zien en beleven
als je zie wat je in een week allemaal doet
wensen we je nog veel plezier xxx -
17 Maart 2015 - 19:18
Jacqueline De Ridder:
hartstikke leuk om te lezen. Zo zie je maar weer dat het in Nederland zo slecht nog niet geregeld is. Maar ja dat weer daar kunnen we natuurlijk niet tegenop.
Groetjes
-
17 Maart 2015 - 19:19
Tom:
Allee, op 13 juni terug in de kast!
-
17 Maart 2015 - 20:26
Buuf Jacqueline:
Wel heel leuk dat er tijdens het werk gezongen wordt. Verder is het wel wennen zo zonder veel structuur. Ook daar kun je weer van leren. In de vrije tijd doen jullie wel leuke dingen om jaloers op te worden. Geniet ervan en groetjes van de Thuykes
-
18 Maart 2015 - 13:48
Marieke:
Wat zijn jullie ondernemend bezig!! Klinkt super gezellig allemaal!
Jullie vullen de dagen van minuut tot minuut! Leuk zeg, om het allemaal te kunnen lezen.
Misschien kunnen jullie op de stage wat structuur en nederlandse invloeden aanbrengen...??
Zou een mooie missie kunnen zijn.... -
19 Maart 2015 - 18:51
Els Jansen:
Hoi Pascale,
Wat een spectaculaire eerste week! Zo maken jullie wel lange dagen maar met het Afrikaanse werktempo is dat wel vol te houden. Naast het werk volop van deze periode genieten!
Groetjes van Els -
21 Maart 2015 - 20:33
Jolanda Van Jole:
Hoi Pascale,
Leuk om je verslagen te lezen. Veel succes en plezier!
Groetjes Jan en Jolanda -
26 Maart 2015 - 17:34
Marlies (de Buurvrouw Zuiddorpe):
hoi Pascale!
Wat een belevenis zo'n stage! Super leuk en een hele ervaring!
Ik hoef niet te zeggen: geniet ervan , want dat gaat jullie goed af! Ha ha!
Ga zo door en we blijven je verslagen volgen hoor!
Liefs, Marco , Marlies, Martijn en Rachel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
